гри́ва

1. в разн. знач. гры́ва, -вы ж.;

2. (облаков) града́, -ды́ ж.;

◊

в хвост и в гри́ву у хвост і ў гры́ву;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грива

Том: 7, старонка: 157.

img/07/07-157_0756_Грива.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Гры́ва ’грыва’. Рус. гри́ва, укр. гри́ва, польск. grzywa, чэш. hříva, серб.-харв. гри̏ва, балг. гри́ва. Прасл. *griva ’тс’ < і.-е. *g​u̯rīu̯ā: ст.-інд. grivā́, авест. grīvā ’задняя частка шыі, патыліца’. Гл. Фасмер, 1, 458; Трубачоў, Эт. сл., 7, 129–130.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гры́ва ж., в разн. знач. гри́ва;

ко́нская г. — ко́нская гри́ва;

г. валасо́ў — гри́ва воло́с;

◊ у хвост і ў ~ву — в хвост и в гри́ву;

пашкадава́ў воўк кабы́лу, пакі́нуў хвост ды ~ву — погов. пожале́л волк кобы́лу, оста́вил хвост да гри́ву

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)