грана́та, -ы, ДМ -на́це, мн. -ы, -на́т, ж.

Разрыўны снарад.

Ручная г.

Супрацьтанкавая, асколачная г.

|| прым. грана́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

грана́та ж. грана́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

грана́та воен., спорт. грана́та, -ты ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

грана́та, ‑ы, ДМ ‑лаце, ж.

Невялікі разрыўны снарад, які кідаецца рукой. Ручная граната. Плоцітанкавая граната. □ — Агонь! Агонь па фашыстах! — крычаў Багун і сам кінуў гранату ў бліжэйшы дзот. Шчарбатаў. // Артылерыйскі снарад, якім страляюць з гранатамёта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грана́та ж вайск Granáte f -, -n;

ручна́я грана́та Hándgranate f;

дымава́я грана́та Nébelgranate f;

аско́лачна-фуга́сная грана́та Sprénggranate f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

граната, ✂, ж.

Разрыўны снарад.

  • Ручная г.
  • Супрацьтанкавая асколачная г.

|| прым. гранатны, ✂.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Грана́та ’граната’. Запазычанне з рус. грана́та ’тс’, а гэта з ням. Granate ’тс’ (< іт. granata) або непасрэдна з іт. Гл. Фасмер, 1, 452; Шанскі, 1, Г, 159. Ст.-бел. кгранатъ ’граната’ ўзята з польск. granat (< ням. < іт.); гл. Булыка, Запазыч., 151.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

грана́та

(іт. granata, ад лац. granatus = зярністы)

разрыўны артылерыйскі або ручны снарад (напр. асколачная г., процітанкавая г).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

граната; лімонка (разм.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

grenade [grəˈneɪd] n. грана́та;

a hand grenade ручна́я грана́та

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)