го́ре ср.

1. (печаль) го́ра, -ра ср.;

2. (несчастье) го́ра, -ра ср., бяда́, -ды́ ж.;

го́ре в том, что… бяда́ ў тым, што…;

3. (в сложных словах с сущ.) разг. го́ра;

го́ре-охо́тник ирон. го́ра-паляўні́чы;

◊

го́ре мне! го́ра мне!;

к моему́ го́рю на маё го́ра, на маю́ бяду́;

уби́тый го́рем прыгне́чаны го́рам, (опечаленный) засму́чаны;

ему́ (ей) и го́ря ма́ло яму́ (ёй) і го́ра ма́ла, яму́ (ёй) хоць бы што;

го́ре от ума́ го́ра ад ро́зуму;

помо́чь го́рю дапамагчы́ го́ру;

с го́рем попола́м з го́рам папала́м;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

горе

Том: 7, старонка: 71.

img/07/07-071_0321_Горе.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

горе

Том: 7, старонка: 71.

img/07/07-071_0322_Горе.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Го́ра ’гора’. Рус. го́ре, укр. го́ре, польск. gorze, чэш. hoře, ст.-слав. гор̑е. Прасл. *gorʼe ’тс’. Роднасным з’яўляецца прасл. *gorěti ’гарэць’, ’пячы’. Гл. Фасмер, 1, 440; Слаўскі, 1, 322; Трубачоў, Эт. сл., 7, 40–41. Параўн. семантычную паралель: слав. *pečalь (ад дзеяслова *pekti ’пячы’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лу́ковый цыбу́льны;

◊

го́ре лу́ковое го́ра го́ркае.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

помы́кать сов., прост. / помы́кать го́ре пагарава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аво́хці: а. мне увы́; го́ре мне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адгарава́ць сов. (пережить горе, нужду) отгорева́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нявы́казаны невы́сказанный;

~нае го́ра — невы́сказанное го́ре

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перагарава́ць сов. перенести́ (пережи́ть) нужду́ (го́ре)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)