го́рда

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
го́рда - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

го́рда нареч. го́рдо

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́рда прысл гл горды

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

го́рдо нареч. го́рда;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

proudly [ˈpraʊdli] adv.

1. ганарлі́ва; го́рда

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

срэбралі́сты, ‑ая, ‑ае.

Які мае серабрыстае лісце. Срэбралістыя таполі ўзносяць свае вяршыні горда да нябёс. Ліхадзіеўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dumnie

1. ганарліва, горда;

2. ганарыста, фанабэрыста

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Ру́бам ’вертыкальна, вузкім бокам або краем уверх’ (ТСБМ), ру́бом ’горда, з пыхай’: багаты рубом ходзіць (Сержп. Прык.). Гл. руб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

белабо́кі, ‑ая, ‑ае.

З белымі бакамі. Белабокія лайнеры горда плывуць міма, не прыстаючы да маленькага прычала. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

непадо́бнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць непадобнага; адсутнасць падабенства. Трымаецца [хлопец] горда, незалежна — і яго непадобнасць на другіх кідаецца ў вочы. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)