го́ншчыца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
го́ншчыца |
го́ншчыцы |
| Р. |
го́ншчыцы |
го́ншчыц |
| Д. |
го́ншчыцы |
го́ншчыцам |
| В. |
го́ншчыцу |
го́ншчыц |
| Т. |
го́ншчыцай
го́ншчыцаю |
го́ншчыцамі |
| М. |
го́ншчыцы |
го́ншчыцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
го́ншчыца, ‑ы, ж.
Жан. да гоншчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
го́ншчык, -а, мн. -і, -аў, м.
Удзельнік спартыўных гонак.
|| ж. го́ншчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.
|| прым. го́ншчыцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)