Гліня́нкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Гліня́нкі
Р. Гліня́нак
Гліня́нкаў
Д. Гліня́нкам
В. Гліня́нкі
Т. Гліня́нкамі
М. Гліня́нках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гліня́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гліня́нка гліня́нкі
Р. гліня́нкі гліня́нак
Д. гліня́нцы гліня́нкам
В. гліня́нку гліня́нкі
Т. гліня́нкай
гліня́нкаю		 гліня́нкамі
М. гліня́нцы гліня́нках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гліня́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гліня́нка гліня́нкі
Р. гліня́нкі гліня́нак
Д. гліня́нцы гліня́нкам
В. гліня́нку гліня́нак
Т. гліня́нкай
гліня́нкаю		 гліня́нкамі
М. гліня́нцы гліня́нках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Туно́к, мн. л. тунцы́ ‘глінянкі, грузілы на ніз сеткі’ (Ласт.). Відаць, праз польск. tunka ‘бочка’ (з ням. Tonne ‘тс’, Брукнер, 584) па форме дэталі, якая напамінае бочачку, або вытворнае ад ням. tunken ‘мачаць, акунаць’, магчыма, праз ідыш, гл. tunken ‘тс’, tun ‘бочка’ (Астравух, Ідыш-бел. сл., 808).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)