геру́ндый

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. геру́ндый
Р. геру́ндыя
Д. геру́ндыю
В. геру́ндый
Т. геру́ндыем
М. геру́ндыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

геру́ндый м., лингв. геру́ндий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

геру́ндый

(лац. gerundium)

лінгв. трыванне аддзеяслоўнага назоўніка ў лацінскай і некаторых іншых мовах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

геру́ндий лингв. геру́ндый, -дыя м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

gerund

[ˈdʒerənd]

n., Gram.

геру́ндый

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gerund [ˈdʒerənd] n. ling. геру́ндый; аддзеясло́ўны назо́ўнік (у англійскай і лацінскай мовах)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ірунда́ ’глупства’ (Бяльк.). З рус. ерунда́ (першая фіксацыя — 1845 г.), якое ўзнікла ў мове семінарыстаў з лац. gerundium ’герундый’ (Фасмер, 2, 26; Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 263).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)