ге́рма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ге́рма ге́рмы
Р. ге́рмы ге́рмаў
Д. ге́рме ге́рмам
В. ге́рму ге́рмы
Т. ге́рмай
ге́рмаю		 ге́рмамі
М. ге́рме ге́рмах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ге́рма ж., иск. ге́рма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ге́рма иск. ге́рма, -мы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ГЕ́РМА

(грэч. hermēs),

чатырохгранны слуп, завершаны скульпт. выявай галавы першапачаткова бога Гермеса (адсюль назва), потым стараж. багоў, з 5 ст. да н.э. і партрэтнымі выявамі дзярж. дзеячаў, філосафаў і інш. У ант. эпоху герма — пераважна межавы знак, паказальнік дарог, з 16 ст. — від дэкар. і садова-паркавай скульптуры.

т. 5, с. 175

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ге́рма

(гр. hermes)

чатырохгранны слуп, які завяршаецца скульптурнай выявай галавы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

герма...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач. герметычны, напр.: гермакабіна, гермакамера, гермапальчатка, гермашлем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)