гемаці́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. гемаці́н
Р. гемаці́ну
Д. гемаці́ну
В. гемаці́н
Т. гемаці́нам
М. гемаці́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гемаці́н, -ну м., физиол. гемати́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гемаці́н

(ад гр. haima, -atos = кроў)

жалезазмяшчальны пігмент крыві, прадукт акіслення гема.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гемати́н физиол. гемаці́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гем

(гр. haima = кроў)

небялковая частка гемаглабіну, жалезазмяшчальнае злучэнне, якое пры акісленні ператвараецца ў гемацін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гемі́н

(ад гр. haima = кроў)

салянакіслы гемацін, рэчыва, якое ўтвараецца пры ўздзеянні салянай кіслаты на гемаглабін крыві; вызначэнне на гемін выкарыстоўваецца ў судовай практыцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)