Гару́шка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Гару́шка
Р. Гару́шкі
Д. Гару́шцы
В. Гару́шку
Т. Гару́шкай
Гару́шкаю
М. Гару́шцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гару́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. гару́шка гару́шкі
Р. гару́шкі гару́шак
Д. гару́шцы гару́шкам
В. гару́шку гару́шкі
Т. гару́шкай
гару́шкаю		 гару́шкамі
М. гару́шцы гару́шках

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

гару́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Абл. Невысокая горка, маленькі ўзгорак. Сцежка падымаецца ад саснячку на гарушку. Пташнікаў. Унізе, пад гарушкаю, пераліваецца цераз дарогі і сцежкі растопленае золата нівы. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стусава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; незак., што.

Разм. Складаць у стус. Цэлае лета сядзеў над аповесцю ў Бабры, дзе піянерскую работу пры школе вёў. Старонку да старонкі стусаваў. Склалася гарушка, пачаў перачытваць — ніякага задавальнення. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гараві́на́ Невялікае ўзвышша, узгорак (Слаўг.). Тое ж гару́шка, гараві́нка, гараві́к, гарэвіна (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)