гарбу́ння
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
гарбу́ння |
гарбу́нні |
| Р. |
гарбу́нні |
гарбу́нняў |
| Д. |
гарбу́нні |
гарбу́нням |
| В. |
гарбу́нню |
гарбу́нняў |
| Т. |
гарбу́нняй
гарбу́нняю |
гарбу́ннямі |
| М. |
гарбу́нні |
гарбу́ннях |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гарбу́ння, ‑і, ж.
Жан. да гарбун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гарбу́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Гарбаты чалавек.
|| ж. гарбу́ння, -і, мн. -і, -яў і гарбу́ха, -і, ДМ -бу́се, мн. -і, -бу́х.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гарбу́ха, ‑і, ДМ ‑бусе, ж.
Тое, што і гарбуння.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)