галагене́з

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. галагене́з
Р. галагене́зу
Д. галагене́зу
В. галагене́з
Т. галагене́зам
М. галагене́зе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

галагене́з, -зу м., геол. галогене́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Галагенез 3/409—410, гл. Солеўтварэнне

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

галагене́з, ‑у, м.

Тэорыя эвалюцыі, паводле якой кожны від у межах свайго арэала падзяляецца на два віды, адзін з якіх развіваецца паскорана, а другі замаруджана.

[Ад грэч. hólos — увесь і génesis — паходжанне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галагене́з​2

(ад гала- + -генез)

сукупнасць працэсаў у насычаных растворах салёных азёр або лагун, у выніку якіх крышталізуюцца солі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

галагене́з​1

(ад гр. holos = увесь + -генез)

тэорыя эвалюцыі. паводле якой кожны від у межах свайго арэала падзяляецца на два віды, прычым адзін развіваецца паскорана, а другі замаруджана.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гологене́з геол. галагене́з, -зу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)