гайду́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. гайду́цкі гайду́цкая гайду́цкае гайду́цкія
Р. гайду́цкага гайду́цкай
гайду́цкае		 гайду́цкага гайду́цкіх
Д. гайду́цкаму гайду́цкай гайду́цкаму гайду́цкім
В. гайду́цкі (неадуш.)
гайду́цкага (адуш.)		 гайду́цкую гайду́цкае гайду́цкія (неадуш.)
гайду́цкіх (адуш.)
Т. гайду́цкім гайду́цкай
гайду́цкаю		 гайду́цкім гайду́цкімі
М. гайду́цкім гайду́цкай гайду́цкім гайду́цкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

гайду́цкі гайду́цкий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гайду́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гагідука (у 1, 2 знач.). Гайдуцкі атрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гайду́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (гіст.).

1. Слуга, выязны лакей часоў прыгоннага права.

Панскі г.

2. Паўстанец-партызан на Балканах і ў Венгрыі ў эпоху турэцкага ўладарніцтва.

|| прым. гайду́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гайду́цкий гайду́цкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

hajducki

гайдуцкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)