віску́ха
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
віску́ха |
віску́хі |
| Р. |
віску́хі |
віску́х |
| Д. |
віску́се |
віску́хам |
| В. |
віску́ху |
віску́х |
| Т. |
віску́хай
віску́хаю |
віску́хамі |
| М. |
віску́се |
віску́хах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
віску́ха ж., разг. визгу́нья
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
віску́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.
Жан. да віскун.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Віскуха ’тая, якая вішчыць’ (КТС, І. Шамякін). Да віск (гл.). Утворана пры дапамозе суф. ‑уха (< ux‑a).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
визгу́нья віску́ха, -хі ж.; піску́ха, -хі ж.; скавыту́ха, -хі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)