віко́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. віко́нт віко́нты
Р. віко́нта віко́нтаў
Д. віко́нту віко́нтам
В. віко́нта віко́нтаў
Т. віко́нтам віко́нтамі
М. віко́нце віко́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

віко́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Дваранскі тытул у старой Францыі, у Англіі, сярэдні паміж тытуламі барона і графа, а таксама асоба з такім тытулам.

|| ж. вікантэ́са, -ы, мн. -ы, -тэ́с.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

віко́нт м. вико́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

віко́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Дваранскі тытул у старой Францыі, у Англіі і некаторых іншых краінах, сярэдні паміж тытулам барона і графа, а таксама асоба з такім тытулам.

[Фр. vicomte.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віко́нт

(фр. vicomte)

дваранскі тытул у краінах Зах. Еўропы, сярэдні паміж тытуламі барона і графа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Віко́нт ’дваранскі тытул у Францыі, Англіі і інш. краінах’. Слова запазычана з рус. виконт < франц. vicomte < лац. vicecomes ’намеснік выхавацеля’ (КЭСРЯ, 81; Шанскі, 1, В, 97; Даза, 750).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вико́нт віко́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

viscount [ˈvaɪkaʊnt] n. віко́нт (тытул);

Viscount Linley віко́нт Лі́нлі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

viscount

[ˈvaɪkaʊnt]

n.

віко́нт -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

viscountess [ˌvaɪkaʊnˈtes] n. вікантэ́са (тытул);

Viscount and Viscountess Osborne віко́нт і вікантэ́са О́сбарн

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)