візава́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. візава́нне
Р. візава́ння
Д. візава́нню
В. візава́нне
Т. візава́ннем
М. візава́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

візава́нне ср., разг., см. візі́раванне I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

візава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. візаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

візава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; незак., што.

Ставіць на чым-н. візу.

В. пашпарт.

|| зак. завізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны.

|| наз. візава́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)