віду́чы
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
віду́чы |
віду́чая |
віду́чае |
віду́чыя |
| Р. |
віду́чага |
віду́чай
віду́чае |
віду́чага |
віду́чых |
| Д. |
віду́чаму |
віду́чай |
віду́чаму |
віду́чым |
| В. |
віду́чы (неадуш.)
віду́чага (адуш.) |
віду́чую |
віду́чае |
віду́чыя (неадуш.)
віду́чых (адуш.) |
| Т. |
віду́чым |
віду́чай
віду́чаю |
віду́чым |
віду́чымі |
| М. |
віду́чым |
віду́чай |
віду́чым |
віду́чых |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Ві́дучы ’хутка, на вачах, увачавідкі, відавочна’ (КЭС, лаг.; хойн., Мат. Гом., Янк. II) — прыслоўе, утворанае ад дзеепрыслоўя відзючы > viděti. Да відзець (гл.).
Віду́чы ’чалавек, які добра бачыць’ (Жд., 2, КТС), мсцісл. відзючый (З нар. сл.), відучый ’тс’ (Нас.), укр. видючий ’відавочны’; ’відушчы’, рус. видучий ’відушчы, хто добра бачыць’ — дзеепрыметнік незалежнага стану ад дзеяслова відзець (гл.) з нерэгулярным утварэннем: суф. ‑учы(й) утварае Nomina agentis. Сюды ж відучасць ’здольнасць бачыць’ (КТС).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)