вібра́нт
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вібра́нт |
вібра́нты |
| Р. |
вібра́нта |
вібра́нтаў |
| Д. |
вібра́нту |
вібра́нтам |
| В. |
вібра́нт |
вібра́нты |
| Т. |
вібра́нтам |
вібра́нтамі |
| М. |
вібра́нце |
вібра́нтах |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
trill1 [trɪl] n.
1. трэль; trills f a nightingale салаўі́ны по́шчак
2. ling. гук-вібра́нт
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Вібра́цыя ’рытмічнае хістанне пругкага цела’ (КТС, БРС). Запазычана праз рус. мову (Крукоўскі, Уплыў, 89) з франц. vibration ’хістанне, ваганне’ (Шанскі, 1, В, 91) < лац. vibratio < vibrare ’дрыжаць, хістацца’ (Даза, 750). Не выключана магчымасць запазычання з польск. wibracja, асабліва з музычнай тэрміналогіі. Сюды ж вібрант, вібратар, вібрацыйны (КТС, БРС), вібрыён (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)