вятры́ла
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вятры́ла |
вятры́лы |
| Р. |
вятры́ла |
вятры́л |
| Д. |
вятры́лу |
вятры́лам |
| В. |
вятры́ла |
вятры́лы |
| Т. |
вятры́лам |
вятры́ламі |
| М. |
вятры́ле |
вятры́лах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вятры́ла, ‑а, н.
Уст. паэт. Тое, што і ветразь. У лазе зялёная рака Палошча белае вятрыла... Хадыка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вятры́ла ’ветразь’ (КСТ). Хутчэй за ўсё, як і ўкр. вітрило (Шаўчэнка), запазычана з рускай мовы. Рус. ветрило са ст.-слав. вѣтрило; параўн. балг. дыял. ве́трило, ветри́ло ’парус, ветразь’. Рус. дыял. назвы тыпу смал. ветри́ло ’прыстасаванне для аховы стога ад ветру’ сюды непасрэдна не адносяцца.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)