вярту́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вярту́шка вярту́шкі
Р. вярту́шкі вярту́шак
Д. вярту́шцы вярту́шкам
В. вярту́шку вярту́шкі
Т. вярту́шкай
вярту́шкаю		 вярту́шкамі
М. вярту́шцы вярту́шках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вярту́шка ж., тех. верту́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вярту́шка, ‑і, ДМ ‑ншы; Р мн. ‑шак; ж.

Назва розных прадметаў, інструментаў, якія свабодна круцяцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вярту́шка ж. разм.

1. (дзверы) Dréhtür f -, -en;

2. (цацка) Spíelzeug, das sісh dreht; Mühle f -, -n, Wíndrad n -(e)s, -räder

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вярту́шка ’прыстасаванне для вымярэння хуткасці і кірунку плыні ў рэках і азёрах, марах і акіянах’ (БРС). Запазычана з рус. мовы, дзе вертушка ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вяртушка гідраметрычная 3/196, гл. Гідралагічныя прылады

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

верту́шка​I техн. вярту́шка, -кі ж., разг. круцёлка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ву́рда ’вяртушка, буркаўка’ (навагр., Жыв. сл.). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вурзець ’павольна ісці, плесціся’ (Янка Купала, Ванк. дыс.). Няясна; магчыма, звязана з ву́рзаць ’хлябтаць, сёрбаць’ або з ву́рда ’буркаўка, вяртушка’, тады зыходная форма была б *вурдзець ’куляцца, бурчаць’, відаць, гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Wíndmühle

f -, -n

1) вятра́к, ветраны́ млын

ein Kampf gégen ~n — перан. барацьба́ з ветрака́мі

2) вярту́шка (цацка)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)