вяза́льнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вяза́льнік |
вяза́льнікі |
| Р. |
вяза́льніка |
вяза́льнікаў |
| Д. |
вяза́льніку |
вяза́льнікам |
| В. |
вяза́льніка |
вяза́льнікаў |
| Т. |
вяза́льнікам |
вяза́льнікамі |
| М. |
вяза́льніку |
вяза́льніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вяза́льнік м., см. вяза́льшчык
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вяза́льнік, ‑а, м.
Разм. Тое, што і вязальшчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)