вышука́льнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Той, хто займаецца вышуканнем.

Інжынер-в.

|| прым. вышука́льны, -ая, -ае.

В. атрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вышука́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вышука́льнік вышука́льнікі
Р. вышука́льніка вышука́льнікаў
Д. вышука́льніку вышука́льнікам
В. вышука́льніка вышука́льнікаў
Т. вышука́льнікам вышука́льнікамі
М. вышука́льніку вышука́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вышука́льнік м. изыска́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вышука́льнік, ‑а, м.

Той, хто займаецца вышуканнем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вышука́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да вышукальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

изыска́тель вышука́льнік, -ка м., разве́двальнік, -ка м.;

инжене́р-изыска́тель інжыне́р-вышука́льнік, інжыне́р-разве́двальнік;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Fínder

m -s, -

1) асо́ба, яка́я знайшла́ што-н.

2) геал. вышука́льнік, разве́двальнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)