вы́рыс
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вы́рыс |
вы́рысы |
| Р. |
вы́рысу |
вы́рысаў |
| Д. |
вы́рысу |
вы́рысам |
| В. |
вы́рыс |
вы́рысы |
| Т. |
вы́рысам |
вы́рысамі |
| М. |
вы́рысе |
вы́рысах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
вы́рыс, ‑а, м.
Абрыс, контур. Новае будоўлі вырыс Яго за небакрай вядзе ізноў. Гаўрусёў. Вырысы скал-малахітаў Пакрыты маўклівай тайгой. Хведаровіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́рыс м Kontúr f -, -en, Úmriss m -es, -e
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)