выпіло́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
выпіло́ўка |
выпіло́ўкі |
| Р. |
выпіло́ўкі |
выпіло́вак |
| Д. |
выпіло́ўцы |
выпіло́ўкам |
| В. |
выпіло́ўку |
выпіло́ўкі |
| Т. |
выпіло́ўкай
выпіло́ўкаю |
выпіло́ўкамі |
| М. |
выпіло́ўцы |
выпіло́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
выпіло́ўка ж., спец. вы́пилка, выпило́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выпіло́ўка, ‑і, ДМ ‑ўцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпілоўваць — выпілаваць.
2. Упрыгожанне, выкананае з дапамогай пілы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́пилка, выпило́вка ж., спец. выпіло́ўванне, -ння ср., выпіло́ўка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)