выпуска́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
выпуска́нне |
| Р. |
выпуска́ння |
| Д. |
выпуска́нню |
| В. |
выпуска́нне |
| Т. |
выпуска́ннем |
| М. |
выпуска́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
выпуска́нне ср. выпуска́ние; см. выпуска́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выпуска́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпускаць — выпусціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́пусціць, -пушчу, -пусціш, -пусціць; -пушчаны; зак.
1. каго-што. Даць выйсці.
В. дзіця пагуляць.
В. птушку на волю.
В. цяпло з хаты.
В. снарад (выстраліць).
2. каго-што. Выпадкова не ўтрымаць, упусціць.
В. талерку з рук.
3. каго-што. Давесці да канца чыё-н. навучанне ў навучальнай установе і пад. з наданнем пэўнай кваліфікацыі.
В. студэнта.
В. адзінаццаты клас.
4. што. Вырабіўшы, падрыхтаваўшы, пусціць у абарачэнне для якога-н. скарыстання.
В. прадукцыю.
В. раман.
5. што. Высунуць, выставіць.
В. кіпцюры.
6. што. Павялічыць у даўжыню, шырыню.
В. рукавы.
|| незак. выпуска́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.
|| наз. выпуска́нне, -я, н. і вы́пуск, -у, м. (да 3 і 4 знач.).
|| прым. выпускны́, -а́я, -о́е (да 1, 3, 5 і 6 знач.).
В. клапан.
Выпускная адтуліна доменнай печы.
В. клас.
Выпускныя экзамены.
В. каўнер.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
выпуска́ние выпуска́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
испуска́ние выпуска́нне, -ння ср., спуска́нне, -ння ср.; распаўсю́джванне, -ння ср.; вылучэ́нне, -ння ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
deflation [dɪˈfleɪʃn] n.
1. выпампо́ўванне, выпуска́нне паве́тра/га́зу (пра шыны, балон і да т.п.)
2. econ. дэфля́цыя, скарачэ́нне вы́пуску грашо́вых зна́каў
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
аўтаэлектро́нны
(ад аўта + электрон);
а-ая эмісія — выпусканне электронаў паверхняй цвёрдых цел і вадкасцей пад уздзеяннем моцнага электрычнага поля.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Пшык — выклічнік для перадачы інтэнсіўнага згарання (Шымк. Собр.), імітуе гукавы эфект ад запаленага пораху, гарачага жалеза, апушчанага ў ваду; выпусканне газаў (Нас.): зрабіў пшык (Сержп.), ’нічога, пустата’ (ТСБМ, Сцяшк.), пшы́каць ’рабіць успышку порахам; ціха выпускаць газы’ (Нас.), пшы́чыць ’сіпець (пра гадзюку)’ (ЛА, 1), сюды ж пшы́каўка ’порхаўка’ (ЛА, 1; смарг., Сл. ПЗБ). Гукаперайманне, параўн. укр. пшик, якое Смаль–Стоцкі (Приміт., 170) трактуе як “стары выгук”.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
флі́кер-эфе́кт
(ад англ. flicker = мігцець + эфект)
фіз. нераўнамернае ў часе выпусканне электронаў нагрэтай металічнай паверхняй у сувязі з трапляннем на яе пабочных атамаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)