вы́плад

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. вы́плад
Р. вы́пладу
Д. вы́пладу
В. вы́плад
Т. вы́пладам
М. вы́пладзе

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́плад, -ду м. выведе́ние;

ачагі́ ~ду мух — очаги́ выведе́ния мух

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́плад м. Áufzucht f -, Zucht f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Выпло́д ’нашчадак, атожылак’ (Нас.), вы́плад ’тс’ (Гарэц.), выпло́д ’парода, племя’ (Бяльк.), вы́плад ’вынішчэнне, вывядзенне (асабліва дробных жывёлін і насякомых)’ (КЭС). Чэш. výplod ’дзеянне па дзеяслову vyploditi’. Аддзеяслоўнае ўтварэнне да выпладзіць (гл. пладзіць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Téufelsbrut

f -, -en вы́плад, вы́радак, чо́ртава насе́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)