Вы́мач

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. Вы́мач
Р. Вы́мачы
Д. Вы́мачы
В. Вы́мач
Т. Вы́маччу
М. Вы́мачы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Вы́мач ’вымаклае месца ў пасевах’ (Юрч., Яшк.); ’лажок у канцы ці сярэдзіне поля’ (Яшк.). Ад вы́мак (гл.) з суф. ‑jь. Параўн. рус. вы́мочка ’пустое месца ў полі, дзе вымаклі пасевы’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́мач

1. Нізкае месца, дзе вымакае засеў ад дажджу (Мсцісл. Юрч., Рэч.).

2. Лажок у канцы ці ў сярэдзіне поля (Рэч.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)