выклі́чнік, -а, м.

У граматыцы: нязменнае слова, што непасрэдна выражае пачуццё, адчуванне, эмацыянальную рэакцыю, валявое пабуджэнне і пад., напр.: ах, ой, ох, гэй.

|| прым. выклі́чнікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выклі́чнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. выклі́чнік выклі́чнікі
Р. выклі́чніка выклі́чнікаў
Д. выклі́чніку выклі́чнікам
В. выклі́чнік выклі́чнікі
Т. выклі́чнікам выклі́чнікамі
М. выклі́чніку выклі́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выклі́чнік м., грам. междоме́тие ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выклі́чнік, ‑а, м.

Нязменная часціна мовы, якая служыць для выказвання пачуццяў і валявых пабуджэнняў, напрыклад: ах, ох, ура, гэй і інш. Выклічнік «ой».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Выклічнік 2/225; 3/189; 11/211

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ВЫКЛІ́ЧНІК,

часціна мовы, якая аб’ядноўвае словы, што выражаюць пачуцці і пабуджэнні, але не называюць іх. Вызначаецца нязменнай формай, не мае самаст. лексічнага і граматычнага значэння, марфалагічна непадзельны, сінтаксічна не звязаны з членамі сказа, а адносіцца да зместу ўсяго сказа, напр.: «О, колькі песень з сэрца рвецца!» (Я.Купала).

У бел. мове сярод выклічнікаў выдзяляюцца: паводле структуры — простыя («а!», «ой!», «ух!», «эй!», «ого!»), састаўныя («вось яно што!», «да пабачэння!», «вось табе і на!»); паводле паходжання — невытворныя («э!», «ай!», «ох!», «но!», «гм!»), вытворныя («бацюхны!», «дудкі!», «айда!»); паводле значэння — эмацыянальныя («о!», «у!», «ах!», «эх!», «эге!»), імператыўныя («ша!», «ну!», «гэй!», «цыц!»).

Літ.:

Беларуская граматыка. Ч. 1. Мн., 1985.

Л.І.Бурак.

т. 4, с. 310

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

выклі́чнік м. грам. Interjektión f -, -en, Áusrufewort n -(e)s, -wörter, Áusrufungswort n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

междоме́тие ср., грам. выклі́чнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

interjection [ˌɪntəˈdʒekʃn] n.

1. во́кліч

2. ling. выклі́чнік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гукаперайма́льны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца гукаперайманнем, асноўваецца на перайманні гукаў. Гукапераймальнае слова. Гукапераймальны выклічнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)