выйма́ць
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
выйма́ю |
выйма́ем |
| 2-я ас. |
выйма́еш |
выйма́еце |
| 3-я ас. |
выйма́е |
выйма́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
выйма́ў |
выйма́лі |
| ж. |
выйма́ла |
| н. |
выйма́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
выйма́й |
выйма́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
выйма́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Выйма́ць ’вымаць’ (Нас., Гарэц., Касп., Бяльк.). Рус. дыял. выйма́ть, укр. вийма́ти, польск. wyjmować, в.-луж. wujimać, чэш. vyjmouti, славац. 1‑я асоба vyjme. Утвораны з дапамогай прэфікса вы‑ ад праславянскага дзеяслова j‑ьmǫ, ‑ęti або ад формы незакончанага трывання гэтага дзеяслова — emi̯ǫ, jьmati, пасля имать; параўн. ліг. imù, im̃ti, ст.-прус. imma, īmt, лац. emō, ēmi ’бяру’ (Траўтман, 103 і наст.; Фасмер, 2, 19; Махэк₂, 231; Шанскі, 1, В, 227 і наст.). Параўн. узяць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Вы́йма, ви́jма ’лішак асновы ў шырыню пры кіданні ў ніт і бёрда (вынік памылкі)’ (Влад.), вы́ма ’тс’ (Шатал.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад выйма́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)