Verbum

анлайнавы слоўнік

вызнача́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вызнача́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Тое, што вызначае, выражае сабой што-н. (кніжн.).

Рытмічны в.

2. Кніга для даведак пры вызначэнні чаго-н. (спец.).

В. раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вызнача́льнік м., в разн. знач. определи́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вызнача́льнік, ‑а, м.

Кніжн.

1. Тое, што сабою вызначае што‑н. Рытмічны вызначальнік.

2. Дапаможнік для вызначэння. Вызначальнік раслін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вызначальнік (у матэматыцы) 3/186—187, 190; 6/374; 7/214; 8/539

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Вызнача́льнік (БРС). Да вызначыць. Структурная калька рус. определитель (Крукоўскі, Уплыў, 121).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

определи́тель

1. (справочник) вызнача́льнік, -ка м.;

2. мат. вызнача́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

qualifier [ˈkwɒlɪfaɪə] n. ling. вызнача́льнік; спецыфіка́тар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Дэтэрмінант, гл. Вызначальнік

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

wyznacznik

м.

1. вызначальнік; паказальнік;

2. мат. вызначальнік; дэтэрмінант

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)