вучо́ба гл. вучыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вучо́ба

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. вучо́ба
Р. вучо́бы
Д. вучо́бе
В. вучо́бу
Т. вучо́бай
вучо́баю
М. вучо́бе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вучо́ба ж. учёба

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вучо́ба, ‑ы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вучыцца; навучанне, вучэнне; заняткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вучо́ба ж. Lérnen n -s, -; Stúdium n -s, -di¦en; Léhre f -, -n (вытворчая); Áusbildungf -, -en; Schúlung f -, -en;

спыні́ць вучо́бу das Stúdium áufgeben*;

за вучо́бай beim Lérnen, beim Stúdium;

тава́рыш па вучо́бе Stúdi¦enfreund m -(e) s, -e, Stúdi¦enkollege m -n, -n, Stúdí¦enkamerad m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Вучо́ба (БРС, КТС), рус. учёба. Утворана пры дапамозе суф. ‑ьba ад дзеяслова *učiti, гл. вучыць; параўн. укр. учба, чэш. učba, рус. учебный ’які мае адносіны да вучобы’, чэш. učebný ’тс’; бел. слова ізаляванае і, відаць, з’яўляецца новым запазычаннем з рус.; параўн. Юргелевіч, Курс, 133.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Партыйная вучоба 8/284—285; 10/473; 12/216, 222

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

вучы́цца, вучу́ся, ву́чышся, ву́чыцца; незак.

1. чаму і з інф. Засвойваць якія-н. веды, навыкі, звычкі.

В. грамаце.

В. майстэрству.

В. быць самастойным.

2. Атрымліваць адукацыю, спецыяльнасць.

В. ў школе.

В. на настаўніка.

В. за слесара.

|| зак. вы́вучыцца, -вучуся, -вучышся, -вучыцца і навучы́цца, -вучу́ся, -ву́чышся, -ву́чыцца.

|| наз. вучо́ба, -ы, ж. (да 2 знач.) і вучэ́нне, -я, н.

Палітычная вучоба.

Паслаць на вучобу каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

безадры́ўны, -ая, -ае.

Які адбываецца без адрыву ад асноўнай дзейнасці.

Безадрыўная вучоба.

|| наз. безадры́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тэхвучо́ба ж. (тэхні́чная вучо́ба) техучёба (техни́ческая учёба)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)