вуджэ́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. вуджэ́нне
Р. вуджэ́ння
Д. вуджэ́нню
В. вуджэ́нне
Т. вуджэ́ннем
М. вуджэ́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вуджэ́нне ср. уже́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вуджэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак., каго.

Лавіць вудай (рыбу).

|| наз. вуджэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ву́джанне ср., см. вуджэ́нне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)