Ву́галка ’грэбля праз балота’ (Жд., 2). Няясна. Магчыма, ад ву́гал ’частка сушы, якая вуглом уразаецца ў балоцістае месца або сенажаць’ (Яшк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вугало́к

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Вугало́к
Р. Вугалка́
Д. Вугалку́
В. Вугало́к
Т. Вугалко́м
М. Вугалку́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вугало́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вугало́к вугалкі́
Р. вугалка́ вугалко́ў
Д. вугалку́ вугалка́м
В. вугало́к вугалкі́
Т. вугалко́м вугалка́мі
М. вугалку́ вугалка́х

Крыніцы: piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)