во́чапка, -і, ДМ -пцы, мн. -і, -пак, ж. (разм.).

1. Прывязка ў цэпа.

2. Вешалка ў адзенні.

3. Ручка (пераважна вераўчаная) вядра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́чапка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. во́чапка во́чапкі
Р. во́чапкі во́чапак
Д. во́чапцы во́чапкам
В. во́чапку во́чапкі
Т. во́чапкай
во́чапкаю		 во́чапкамі
М. во́чапцы во́чапках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

во́чапка ж., разг.

1. привя́зка; (у цепа — ещё) при́уз м.;

2. ве́шалка (у платья);

3. (у ведра) ру́чка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́чапка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.

Разм.

1. Ручка (пераважна вераўчаная) вядра, бітона і пад.; восілка. Ганька бярэ за вочапку збан вады і выходзіць з хаты. Васілевіч.

2. Вешалка, прышытая да адзення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́чапка ж

1. (ручка ў вядра) Trágebügel m -s, -;

2. (вешалка ў адзення) Áufhänger m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Во́чапка ’дужка вядра, вешалка (у адзежы), рэмень у цэпе’ (БРС, КТС, Сцяц., Нар.); ’ручка (у кашалі)’ (Мат. Гом.). Ад ачапіць (гл.) пры дапамозе суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)