Verbum

анлайнавы слоўнік

Во́льга

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

	адз.	мн.
Н.	Во́льга	Во́льгі
Р.	Во́льгі	Во́льг Во́льгаў
Д.	Во́льзе	Во́льгам
В.	Во́льгу	Во́льг Во́льгаў
Т.	Во́льгай Во́льгаю	Во́льгамі
М.	Во́льзе	Во́льгах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ВО́ЛЬГА

(пасля хрышчэння Алена; ? — 969),

вялікая княгіня кіеўская [945—957], жонка кн. Ігара. Паводле некаторых звестак, паходзіла з Пскова. Кіравала дзяржавай пры непаўналетнім Святаславе Ігаравічу, пазней — у час яго паходаў. Жорстка расправілася з драўлянамі, якія паўсталі ў 945 і забілі яе мужа за непамерную даніну: спаліла іх гал. г. Іскорасцень (946) і загадала забіць каля 5 тыс. чал. «Аповесць мінулых гадоў» расказвае пра паход Вольгі ўлетку 947 да Пскова. Паводле Віцебскага летапісу, заклала на месцы будучага г. Віцебска драўляны замак (наз. ад р. Віцьба), пабудавала ў Верхнім замку мураваную царкву св. Міхаіла, а ў Ніжнім — Благавешчання. Каб умацаваць гандл. і паліт. сувязі з Візантыяй, двойчы (946, 955) ездзіла ў Канстанцінопаль, была ўрачыста прынята візант. імператарам Канстанцінам VII, у час другой паездкі прыняла хрысціянства. Падтрымала дыпламат. адносіны з герм. каралём Атонам І, з якім абмянялася пасольствамі. Кананізавана рус. правасл. царквою.