во́йтаўна
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
во́йтаўна |
во́йтаўны |
| Р. |
во́йтаўны |
во́йтаўнаў |
| Д. |
во́йтаўне |
во́йтаўнам |
| В. |
во́йтаўну |
во́йтаўнаў |
| Т. |
во́йтаўнай
во́йтаўнаю |
во́йтаўнамі |
| М. |
во́йтаўне |
во́йтаўнах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
во́йтаўна ж., ист. дочь во́йта
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
во́йтаўна, ‑ы, ж.
1. Дачка войта.
2. Гераіня беларускіх народных песень-балад. Войтаўна гіне не на полі бою, а пры спробе пераплысці з войскам сіняе мора. Ліс.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)