вихрити

Том: 3, старонка: 298.

img/03/03-298_1649_Вихрити.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Віхры́ць ’кружыць віхрам (аб пыле, снезе)’ (БРС, Нас., КТС). Рус. вихри́ть, укр. вихри́ти, польск. wichrzyć, чэш. дыял. vichriť ’тс’. Да віхар (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)