ве́тхий стары́; (дряхлый) разг. дра́хлы, ляда́шчы; (трухлявый) трухля́вы;

◊

Ве́тхий заве́т рел. Стары́ запаве́т;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ветхий

Том: 3, старонка: 158.

img/03/03-158_0869_Ветхий.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

трухля́вы трухля́вый; (разрушающийся от старости) дря́хлый, ве́тхий;

т. пень — трухля́вый пень;

т. плот — дря́хлый (ве́тхий) забо́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дра́хлы

1. (слабый, немощный) дря́хлый;

2. (о предметах) ве́тхий; дря́хлый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ветхазаветны: ∼ная кніга (КТС). Паходзіць з рус. ветхозаветный (1789 г.) < ад фразеалагічнага звароту ветхий завет (Шанскі, 1, В, 80).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ве́тхость ста́расць, -ці ж.; дра́хласць, -ці ж., ляда́шчасць, -ці ж.; трухля́васць, -ці ж.; см. ве́тхий.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ляда́шчы разг.

1. (о человеке) дря́хлый; одряхле́лый, одряхле́вший; тщеду́шный;

2. (о предмете, вещи) дря́хлый, одряхле́лый, одряхле́вший, обветша́лый, ве́тхий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разле́злы

1. (пропитанный влагой) раски́сший;

р. памідо́р — раски́сший помидо́р;

2. худо́й, ве́тхий;

~лыя валёнкі — худы́е (ве́тхие) ва́ленки;

3. (о человеке) раски́сший, слабово́льный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ветхі ’стары, старажытны, старадаўні, трухлявы’ (КТС), укр. ве́тхий, рус. ве́тхий ’тс’, ленінгр. ’хваравіты’, кастр. ветха́ный ’стары, зношаны’, ст.-рус. ветъхый ’стары, паношаны, трухлявы; даўні, спрадвечны; дахрысціянскі, паганскі’ (з XI ст.), польск. уст. wietki ’гнуткі, хрупкі, слабы, тонкі, шчуплы’, wiotchy ’стары’; ’гнуты, слабы, далікатны’, н.-луж. wjatki ’пацёрты, зношаны’, wiatły ’тс’; ’стары (аб будыніне)’, в.-луж. wjetki ’стары, трухлявы, паношаны’, чэш. vetchý ’стары, старадаўні, трухлявы, слабы’; ’рэдкі (аб палатне)’, славац. vetchý ’зношаны, трухлявы; стары, слабы, хваравіты, не валодае сабою’, серб.-харв. вѐт, вѐтах ’стары’, макед. ветов ’стары, паношаны, пацёрты’, балг. вехт, ве́хът, ве́тав, ветък, вехток ’тс’, ст.-слав. ветъхъ. Прасл. vetъхъ. Мае і.-е. адпаведнікі: літ. vẽtušas ’стары, састарэлы’, лат. vecs ’стары, старажытны, старадаўні’, лац. vetus, vetus‑tus ’састарэлы’, грэч. ἔτος, Ϝἔτος, алб. vjet ’год’, ст.-інд. vatsá ’тс’, vatsás ’гадавалы’, сагдз. wtšnyy ’стары’ > іран. *wat(u)šana‑ (гл. Траўтман, 356; Сэмерэні, Word, 8, 50; Мюленбах-Эндзелін, 4, 517; Вальдэ-Гофман, 2, 776; Праабражэнскі, 1, 80; Брукнер, 623; Голуб-Копечны, 414; Махэк₂, 686; Фасмер, 1, 307; КЭСРЯ, 57; Шанскі, 1. В, 80). Рэканструюецца як і.-е. *u̯etuso‑ (wetuso‑) ’стары, састарэлы’ (Персан, IF, 26, 63; БЕР, 1, 139). Буга (РФВ, 67, 246) і Эндзелін (Слав.-балт. эт., 52) выводзяць літ. vẽtušas з *u̯etukʼsos. Гл. таксама ве́тах.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

худо́й​II разг.

1. (плохой, дурной) благі́, ке́пскі, дрэ́нны;

2. в др. знач. (дряхлый, ветхий) ляда́чы, ляда́шчы; (дырявый) дзіра́вы; (испорченный) сапсава́ны;

◊

худо́й мир лу́чше до́брой ссо́ры посл. ле́пей сем разо́ў змары́цца, як адзі́н раз пасвары́цца; ле́пей драўля́ная зго́да, чы́мся залата́я сва́рка; святы́ спако́ю, ле́пей з табо́ю.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)