ветраве́й
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ветраве́й |
ветраве́і |
| Р. |
ветраве́ю |
ветраве́яў |
| Д. |
ветраве́ю |
ветраве́ям |
| В. |
ветраве́й |
ветраве́і |
| Т. |
ветраве́ем |
ветраве́ямі |
| М. |
ветраве́і |
ветраве́ях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
ветраве́й, -ве́ю м., поэт. ве́тер
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ветраве́й, ‑ю, м.
Паэт. Вецер. На ветравеях, нібы воўка, Плывуць хмурынкі так чароўна. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ветравей (паэт.) ’вецер’ (КТС, Якуб Колас, БРС) — новаўтварэнне ад ве́цер (гл.) і вей < веяць. Сюды ж прым. ветравейна (КТС, Я. Пушча). Параўн. таксама ўкр. вітрові́й ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)