Хваробы верхніх дыхальных шляхоў 1/321

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Катар верхніх дыхальных шляхоў 1/132; 2/393

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ката́р ве́рхніх ды́хальных шляхо́ў

т. 8, с. 173

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ве́рхні

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ве́рхні ве́рхняя ве́рхняе ве́рхнія
Р. ве́рхняга ве́рхняй
ве́рхняе		 ве́рхняга ве́рхніх
Д. ве́рхняму ве́рхняй ве́рхняму ве́рхнім
В. ве́рхні (неадуш.)
ве́рхняга (адуш.)		 ве́рхнюю ве́рхняе ве́рхнія (неадуш.)
ве́рхніх (адуш.)
Т. ве́рхнім ве́рхняй
ве́рхняю		 ве́рхнім ве́рхнімі
М. ве́рхнім ве́рхняй ве́рхнім ве́рхніх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

даве́рху, прысл.

Да самых верхніх краёў.

Наліць у бочку вады д.

◊

Знізу даверху —

1) усюды, у любым месцы;

2) ад ніжэйшых інстанцый да вышэйшых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саланча́к, -у́, мн. -і́, -о́ў, м. (спец.).

Тып глебы, які характарызуецца наяўнасцю ў верхніх гарызонтах лёгкарастваральных солей у колькасцях, якія перашкаджаюць развіццю большасці раслін.

Саланчакі Азіі.

|| прым. саланчако́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фітапланкто́н, ‑у, м.

Сукупнасць раслінных арганізмаў (пераважна водарасцей), якія свабодна плаваюць у верхніх слаях вадаёмаў.

[Ад грэч. phytón — расліна і planktos — блукаючы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сляпу́н, слепуна, м.

Трапічная чэрвепадобная змяя з маленькімі недаразвітымі вачамі, якая водзіцца ў верхніх слаях, глебы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туальдэно́р, ‑у, м.

Лёгкая баваўняная тканіна палатнянага перапляцення шэрага колеру для верхніх мужчынскіх рубашак, спецвопраткі і пад.

[Фр. toile de nord ад toile— палатно і nord — поўнач.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інгаля́цыя, ‑і, ж.

Лячэнне верхніх дыхальных шляхоў удыханнем лекавых рэчываў (у выглядзе пары, газаў, распыленых вадкасцей). Рабіць інгаляцыю.

[Ад лац. inhalare — удыхаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)