ве́нчик м.
1. уменьш.-ласк. ве́нчык, -ка м., вяно́чак, -чка м.;
2. бот., метеор. ве́нчык, -ка м.;
3. (зуба) анат. ве́нчык, -ка м.;
4. (ободок сосуда) ве́нца, -ца ср.;
5. техн. ве́нца, -ца ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ве́нчык м., в разн. знач. ве́нчик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ве́нца ’абадок (пасудзіны); абадок, кольца’ (БРС, Шатал.). Укр. ві́нця мн. л., н. р. ’край пасудзіны’. Можна меркаваць, што гэта слова ўзнікла метафарызацыяй да *věnъkъ, *věnъkъ. Параўн. рус. дыял. ве́нчик ’тоўсты аплёт па верхняму краю снеткавага каша’, вене́ц ’горны хрыбет кругам, паўкругам; край высокага стэпу і г. д.’ Параўн. Рудніцкі, 1, 430–431.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ве́нца ср.
1. в разн. знач. ободо́к; ве́нчик м.;
в. спо́дка — ободо́к блю́дца;
2. (радужное кольцо) вене́ц м., орео́л м.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)