вено́зны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вено́зны |
вено́зная |
вено́знае |
вено́зныя |
| Р. |
вено́знага |
вено́знай
вено́знае |
вено́знага |
вено́зных |
| Д. |
вено́знаму |
вено́знай |
вено́знаму |
вено́зным |
| В. |
вено́зны (неадуш.)
вено́знага (адуш.) |
вено́зную |
вено́знае |
вено́зныя (неадуш.)
вено́зных (адуш.) |
| Т. |
вено́зным |
вено́знай
вено́знаю |
вено́зным |
вено́знымі |
| М. |
вено́зным |
вено́знай |
вено́зным |
вено́зных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
venös
[ve-]
a вено́зны, ве́нны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
варыкацэ́ле
(ад лац. varix = венозны вузел + гр. krele = пухліна)
варыкознае расшырэнне вен семявога канаціка ў чалавека і жывёл.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
флебалі́т
(ад гр. phleps, -ebos = жыла + -літ)
венозны камень, які ўтвараецца пры тромбафлебіце ў выніку прарастання тромба злучальнай тканкай і адкладання ў ім солей вапняку.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)