ваяжо́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ваяжо́р ваяжо́ры
Р. ваяжо́ра ваяжо́раў
Д. ваяжо́ру ваяжо́рам
В. ваяжо́ра ваяжо́раў
Т. ваяжо́рам ваяжо́рамі
М. ваяжо́ру ваяжо́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ваяжо́р м., уст., ирон. вояжёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ваяжо́р, ‑а, м.

Уст.

1. Падарожнік; вандроўнік.

2. Тое, што і коміваяжор.

[Фр. voyageur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ваяжо́р

(фр. voyageur)

іран. падарожнік.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

воя́жёр ваяжо́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)