ва́пельнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ва́пельнік |
ва́пельнікі |
| Р. |
ва́пельніка |
ва́пельнікаў |
| Д. |
ва́пельніку |
ва́пельнікам |
| В. |
ва́пельніка |
ва́пельнікаў |
| Т. |
ва́пельнікам |
ва́пельнікамі |
| М. |
ва́пельніку |
ва́пельніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ва́пельнік м., разг.
1. рабо́чий, добыва́ющий и́звесть;
2. рабо́чий по о́бжигу и́звести
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ва́пельнік, ‑а, м.
Разм. Рабочы, што здабывае вапняк, вапну.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ва́пельнік ’рабочы, што здабывае вапняк, вапну’ (КТС). Да вапельны < вапа.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Плаве́льнік ’плывец’ (іўеў., Сл. ПЗБ). Да плаваць (гл.). Суф. ‑ельнік утварае асабовыя наз. са значэннем асоб па іх занятку (вапельнік, малацёльнік). гл. Сцяцко, Афікс. наз., 52.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)