ванда́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

Разбуральнік культуры, варвар [па назве старажытнагерманскага племені].

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ванда́л

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ванда́л ванда́лы
Р. ванда́ла ванда́лаў
Д. ванда́лу ванда́лам
В. ванда́ла ванда́лаў
Т. ванда́лам ванда́ламі
М. ванда́ле ванда́лах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ванда́л м.

1. чаще мн., ист. ванда́л;

2. перен. ванда́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ванда́л прям., перен. ванда́л, -ла м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ванда́л, ‑а, м.

1. толькі мн. (ванда́лы, ‑аў). Старажытнагерманскае племя, якое заваявала частку Рымскай імперыі і разграбіла Рым.

2. Той, хто разбурае помнікі культуры, мастацтва; варвар. // Пра некультурнага, грубага, цёмнага чалавека.

[Лац. vandali.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ванда́л м гіст, перан Vandále [van-] (sub) m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ванда́л ’жорсткі чалавек’ (КТС). Праз рус. вандал да франц. vandale ’тс’ (Шанскі, 1, В, 17; Рудніцкі, 1, 307; БЕР, 1, 117–118).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Goth [gɒθ] n.

1. гот

2. ва́рвар, ванда́л

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

wandal

м. вандал

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

vandal [ˈvændl] n.

1. ва́рвар, ванда́л

2. AmE хуліга́н, грамі́ла

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)