вало́чнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вало́чнік |
вало́чнікі |
| Р. |
вало́чніка |
вало́чнікаў |
| Д. |
вало́чніку |
вало́чнікам |
| В. |
вало́чніка |
вало́чнікаў |
| Т. |
вало́чнікам |
вало́чнікамі |
| М. |
вало́чніку |
вало́чніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вало́чнік м., уст. крестья́нин, владе́ющий воло́кой земли́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вало́чнік, ‑а, м.
Уст. Заможны селянін, які меў у сваім уладанні валоку зямлі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вало́чнік ’уладальнік валочкі зямлі’ (Шат.). Звязана з валока 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)