вадасцёк, -а, мн. -і, -аў, м.

Збудаванне для адводу, сцёку вады, а таксама пакатае месца, па якім сцякае вада.

|| прым. вадасцёкавы, -ая, -ае.

Вадасцёкавая труба.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вадасцё́к

‘працэс’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. вадасцё́к
Р. вадасцё́ку
Д. вадасцё́ку
В. вадасцё́к
Т. вадасцё́кам
М. вадасцё́ку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вадасцё́к

‘труба; жолаб’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вадасцё́к вадасцё́кі
Р. вадасцё́ка вадасцё́каў
Д. вадасцё́ку вадасцё́кам
В. вадасцё́к вадасцё́кі
Т. вадасцё́кам вадасцё́камі
М. вадасцё́ку вадасцё́ках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вадасцёк, -ку м. водосто́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вадасцёк, ‑а, м.

1. Пакатае месца, па якім сцякае вада. // Прыстасаванне для сцёку вады (труба, жолаб).

2. Сістэма канаў, рышткоў, труб для адвядзення каналізацыйнай, грунтавой вады з населеных месц у прыродныя вадаёмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вадасцёк м Wásserabfluss m -es, -flüsse; Ábflussrinne f -, -n (жолаб); Ábflussgraben m -s, -gräben (канава); Rínnsal n -s, -e (канаўка); Dáchrinne f -, -n (са страхі)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вадасцёк Месца на лагу, дзе патокам выліваецца вада з раўка (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

дрэ́на, ‑ы, ж.

Падземны штучны вадасцёк, труба, латок для асушэння грунту.

[З англ. drain — высушваць, асушаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вадасцёкавы Wásserabfluss-; гл вадасцёк

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Капе́ль, капэ́ль ’вадасцёк’ (лунін., Шатал.), бяроз. копэ́ль ’гразкае балота’ (Шатал.), рус. капель ’капеж’, ’рына’, ст.-рус. капель ’капеж’ чэш. kápěj, kvápjij, kápij ’вадасцёк’. Прасл. kapějь/kapělь. утворанае ад kapati > ка́паць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)