вага́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., што.

Мерна разгойдваць што-н. зверху ўніз або з боку ў бок.

В. рычаг.

|| зак. павага́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вага́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. вага́ю вага́ем
2-я ас. вага́еш вага́еце
3-я ас. вага́е вага́юць
Прошлы час
м. вага́ў вага́лі
ж. вага́ла
н. вага́ла
Загадны лад
2-я ас. вага́й вага́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час вага́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вага́ць несов. кача́ть, пока́чивать, колеба́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вага́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.

Мерна разгойдваць што‑н. зверху ўніз або з боку ў бок. Мікалай трымаў у горне лямех, высокі пажылы мужчына вагаў рычаг ад мяха. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вага́ць ’паглыбляць барозны пасля сяўбы для сцёку вады’ (Жд., Інстр. I). Слова балтыйскага паходжання; параўн. літ. vagà ’баразна’, vagóti ’рабіць барозны’. Гл. вагаваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

павага́ць гл. вагаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вагану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.

Разм. Аднакр. да вагаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павага́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Вагаць некаторы час. Павагаць шалькі. □ Якім павагаў у руках жмуток, палажыў на заслончык і доўга ўглядаўся на грошы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вага́льны (БРС), Калька з рус. колебательный на падставе суадносін бел. вагаць — рус. качать, колебать.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ту́гаць ‘гайдаць, вагаць, штурхаць’, ‘насіцца, тупацець’ (ТС). Першае значэнне, магчыма, у выніку перастаноўкі з гу́таць ‘гушкаць’, параўн., аднак, ту́гнуць ‘тупнуць’ (гл.), тугоце́ць ‘ідучы, грукаць абцасамі, падэшвамі абутку’ (Руб.) — выразна гукапераймальнага паходжання.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)