ва́бік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ва́бік ва́бікі
Р. ва́біка ва́бікаў
Д. ва́біку ва́бікам
В. ва́бік ва́бікі
Т. ва́бікам ва́бікамі
М. ва́біку ва́біках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

ва́бік, -а, мн. -і, -аў, м.

Дудачка, свісток і інш. прылады паляўнічых, пры дапамозе якіх у час палявання падзываюць птушак або звяроў, падрабляючы іх голас.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ва́бік м., охот. ва́бик, мано́к, пи́щик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́бік, ‑а, м.

Дудачка або свісток, якім у часе палявання падзываюць птушак або звяроў, падрабляючы іх голас. Я пускаю чучала качкі ў трыснёг і раз-пораз пакрэкваю ў вабік. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ва́бік 1 ’адкрытая скрыначка, якая ставіцца на дрэве для лоўлі пчол’ (Сцяшк. МГ, Мат. Гом., Мат. Гродз., З нар. сл.), вабык ’вулей з калоды ў лесе’ (Анох.). Да вабіць (гл.). Гл. таксама вабіла.

Ва́бік 2 свісток для прынаджвання дзікіх птушак’ (БРС, Інстр. II). Рус. вабик, польск. wabik. Да вабіць (гл.). Гл. таксама вабіла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ва́бик ва́бік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мано́к охот. ва́бік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

decoy​1 [ˈdi:kɔɪ] n. прына́да;

a decoy duck ва́бік

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

lure​1 [l(j)ʊə] n.

1. прына́да, ва́бік

2. (of) спаку́са, прыцяга́льная сі́ла;

the lure of travel прыцяга́льная сі́ла падаро́жжаў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

*Ва́бенне, ва́бене ’вабік’ (Сцяшк. МГ). Да вабіць. Канкрэтнае значэнне прылады развілося, відаць, у дыялектнай мове.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)