біло́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. біло́н
Р. біло́ну
Д. біло́ну
В. біло́н
Т. біло́нам
М. біло́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

біло́н м., в разн. знач. билло́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

біло́н, ‑у, м.

Спец.

1. Непаўнацэнная разменная манета.

2. Нізкапробнае срэбра, якое ідзе на чаканку разменнай манеты.

[Фр. billon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біло́н

(фр. billon)

1) нізкапробнае серабро, якое ідзе на чаканку разменнай манеты;

2) непаўнацэнная разменная манета.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

билло́н спец. біло́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кан ’бітон для малака’ (мядз., Жыв. сл.; Жд. 2), кана ’тс’ (усх., КЭС; ігн., красл., астр., смарг., паст., Сл. паўн.-зах.), смал. кана ’тс’ Ća ст.-в.-ням. скапае (суч. ням. Kanne ’бітон’, ’збан’, ’кубак’) праз пасрэдніцтва ідыш. Тое ж літ. капе, лат. kanna ’білон’. Першакрыніца — лац. саппа ’кошык’, ’човен’. Параўн. таксама конаўка С прасл. kony і капка.⇉*

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bilon, ~u

м. білон; дробныя грошы; разменная манета;

w ~ie — драбязой, дробнымі грашыма (атрымаць рэшту і да т.п.)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)